Saimos de Tesalonica para Bucarest as 23:53. Tentamos colarnos no vagon de durmir pero non puido ser. Tocounos nun compartimento cun xapones que estudia film en Coventry e que esta facendo o interrail e unha grega borracha cun gorro de pelo branco que nos deu a beber nun vaso un licor medio brancuzco (ponse asi o botarlle auga, que antes e transparente pero non me acordo do nome) que ulia a Bronquidiacina, un xarope para a tos que tomaba eu de pequena. Cando chegamos a Sofia tivemos que cambiar de vagon e case morremos conxeladas de frio na estacion. Cando montamos no novo vagon o frio non cambiou nin dentro do saco: a porta non frisaba, habia dous respiradeiros e ata que chegamos a Rumania non puxeron a calefaccion. Pasamos toda a viaxe tentando hibernar. O mediodia (ainda en Bulgaria) apareceron dous revisores e pedironno-los billetes, demosllos, viron que non tiñamo-la reserva, e iso que preguntamos na estacion a ver se precisabamos algo e dixeronnos que non. Explicamoslles isto pero que nada, que no hay tu tia e que tiñamos que pagar 10 euros. Bueno, ese era o prezo da reserva cando fumos de Bucarest a Tesalonica, pero cando lles pedimos un papel conforme pagabamos a reserva, non nos querian dar nada, que non facia falta. Los cojones. No paper, no money. E cada revisor que viñera desp[ois o mesmo, non? Veña a discutir ata que se cansaron e se piraron. Nin voltaron aparecer nin nos botaron do tren, e iso que pasara o suposto xefe do tren por ali e falaran de non sei que da policia. A timar a outras! Voltamos vexetar nos sacos e pouco despois de pasa-la fronteira con Rumania outro revisor veu co mesmo conto, ensinandonos nun papel que tiñamos que pagar 20 euros (!). Veña, ho, con esos cartos me vou en taxi ata Bucarest e sobrame diñeiro!! Pedimoslle que nos ensinara de novo o papel, poñia o prezo nunha calculadora, que non, que queremos ve-lo papel, ensinanos outro, pensou que non sabiamos rumano e naquel papel o que habia escrito non tiña nada que ver co que nos estaba dicindo...largouse co billete e co meu pasaporte, volta os 5 segundos, pecha a porta e dinos: "vale, cnato lle pagachedes os revisores bulgaros?". Sabia o dos outros porque llo contaramos, o que non sabia e que non lle pagaramos nin un puto peso, e cando lle contestamos "nothing" cabreouse preguntounos se eramos estudiantes ou turistas (sempre somos turistas, of course) tiroume os billetes e o pasaporte e dixonos boa viaxe pero con ganas de que romperamos as duas pernas. Incrible. Intentan timarte e inda por riba enfadanse... O peor foi que chega o xapones, que estaba noutro compartimento e contanos que el pagoulle 10 euros, nos explicamoslle que non tiña que pagar nada, e foi darlle a paliza o revisor e devolveulle os cartos. Que sorte tivo! O final veuse con nos o compartimento xunto cun aleman e un arxentino que non tiñan luz no seu. O arxentino e unha persoaxe moi peculiar. Con ese acento, contandonos historias e facendonos chistes o principio pode parecer un tipico pesado dos que atopas nun tren, pero so cando che di que che vai contar algo pensas iso. En canto comeza as historias, desaparece esa idea da tua cabeza o mesmo tempo que se che debuxa un sorriso na cara.
1 comentario
wilson -